Simon woont samen met zijn vrouw Simi (Simplicity) in zuid New Hampshire tussen pine woods in een huis dat hij zelf ontworpen en gebouwd heeft. Zijn posts op Medium (deel I en deel II) waren mijn eerste kennismaking met hem.
Simons aesthetic is er een van een simpel en bewust leven. Hij is grote voorstander van het zelf maken van dingen, in contrast met de compulsieve consumptie die zich nu veelal in de samenleving voordoet. Hij terraformt zijn land, bouwt er tuinen, boomgaarden, kippenhokken, bloemen, terrassen en nog meer.
Samen met Simi heeft hij recentelijk een baby gekregen. De omgeving voor het kindje is vol met fysieke prikkelingen en avontuur, verse pasta, dieren, stoffen, vuur, bloemen, zand, houten meubels en vloeren, bomen, natuur.
Simon schrijft: "Most of my life is very mundane." Maar dat is voor hem reden om te leven zoals hij leeft. Door bewust memories te maken en deze vast te leggen in fotografie en schrijven, haalt hij veel meer voldoening uit het leven, dat in principe voor bijna iedereen uit veel saaie momenten zal bestaan.
Most of my life felt like waiting. Much of it unnecessarily.
Simon benadrukt dat wat hij nastreeft, is to be making things.
Deze hele sfeer doet me ook denken aan de Earthsea cycle van Ursula K. Le Guin; bewuste en minimalistische aandacht voor de schoonheid van het leven en een omarming van haar traagheid. Een romantisering van het leven in goede zin, of tenminste, op een wijze die met mij resoneert.
Zie ook enkele threads van Simons twitteraccount:
Enkele foto's gemaakt door Simon:
Een passage over het doel van het leven die ik recentelijk las:
To laugh often and much; to win the respect of the intelligent people and the affection of children; to earn the appreciation of honest critics and endure the betrayal of false friends; to appreciate beauty; to find the best in others; to leave the world a bit better whether by a healthy child, a garden patch, or a redeemed social condition; to know that one life has breathed easier because you lived here. This is to have succeeded.
Painting a picture with words
Stepping outside, the pinewood forest greets me with fresh and tingling smells.
"Hello birds," I say.
And the birds greet me back with joyful twittering.
I leave the wooden door open, inviting the world inside, and walk past the tagliatelle strands drying draped across our cotton spun threads. My bare feet softly kiss the black earth as I enter our vegetable gardens. Bright green crops of lettuce, darker green bok choy leaves, spring onion, carrots, petite zucchinis, shiny aubergines, and happy heads of garlic. Whole sections of bean plants; black turtle beans, fava beans, soy beans, cow peas, and all types of lentils. Just further ahead there are larger plots of grains; buckwheat, teff, spelt. The gardens grow and provide all the fuel for our human vessels.
We care for the garden and the earth, and the garden cares for us.
My wife is sitting among the flowers, with a pile of books surrounding her. I place one hand in her neck and offer a loving kiss on her forehead.
"Here is your tea, babe," I say.
"Thanks love."